SREDA, 17. MART U 19.00 VELIKA SALA
razgovor o knjigama
Bitna linija naučnih istraživanja dr Svetlane Šeatović odnosi se na prisustvo i značaj teme Mediterana u srpskoj književnosti, odnosno koliko je srpska književnost i mediteranska književnost. Pitanje je posebno značajno danas u Srbiji, zemlji bez mora, a čiji su narod i kultura vekovima bili na Sredozemlju. Pišući o Mediteranu, autorka ne tumači samo srpsku savremenu književnost, nego obnavlja i njeno kulturno pamćenje. Rezultat takvog njenog usmerenja jeste i monografija „U Zaleđu Sredozemlja: Mediteran u modernoj srpskoj književnosti“ (2019), u kojoj je obrađen topos Mediterana u srpskoj književnosti. Posebno valja naglasiti da je slika Mediterana data u svoj svojoj složenosti i prepletu antičkog, renesansnog i vizantijskog kruga, kao i njeno konstituisanje u delima naših najznačajnijih pisaca, od Petra Petrovića Njegoša i Jovana Dučića, preko Milutina Bojića, Miloša Crnjanskog, Sibe Miličića, Ive Andrića, Vladana Desnice, do Jovana Hristića, Ivana V. Lalića i pisaca s početka 21. veka: Radoslava Petkovića, Gordane Ćirjanić, Vladimira Pištala. Dajući svome uvodnom tekstu naslov „Čežnja za morem u zaleđu Sredozemlja“, ona je u tu čežnju uključila naše poglede za Rimom, Napuljom, ali i za Atinom i Atosom, obojene najnovijim geofilozofskim uvidima, kojih nema bez ličnog učešća.
Studija „U Zaleđu Sredozemlja: Mediteran u modernoj srpskoj književnosti“ jeste dragocen doprinos srpskoj književnosti u njenom naporu da sačuva bogatstvo i raznovrsnost svoje kulturne geografije.
Pred nama je i studija „Andrić i Jadran“, koja je nastavak prethodne, ali, po svome tematskom usmerenju i doslednom interpretativnom postupku, čini posebnu celinu. U njoj se ispituje odnos našeg nobelovca prema Jadranu i Mediteranu uopšte.
Precizno, na odabranim primerima, ova studija prati Andrićev odnos prema moru, mediteranskoj kulturi, u širokom vremenskom periodu i emocionalno-misaonom rasponu. O tome Svetlana Šeatović na početku svog uvodnog teksta kaže: „Jadran u životu i delu Ive Andrića predstavlja na prvi pogled manje značajan geografski i kulturološki prostor. Međutim, to je samo prvi i ovlašan pogled na delo pisca koji je obeležen prostorom Bosne, istorijskim hronikama, likovima moćnika i žrtava psiholoških ili burnih istorijskih okolnosti, tihih i gordih žena Balkana, mešavine naroda, kultura i vera. Ipak, pored onog što bismo nazvali „klasičnim“ delom Ive Andrića pred nama se u kontekstu Jadrana sabira niz pesama, pripovedaka i pojedinih zapisa koji u kontekstu biografskog iskustva pisca formiraju i obrise ove knjige.“
