UTORAK, 7. JUN U 19.00 VELIKA SALA
ciklus: Umetnost, film i dekolonizacija
tema: Simon Li - kreolizacija formi
projekcije dokumentacije radova sa razgovorom
„Zlatni lav“ za najboljeg učesnika centralne izložbe ovogodišnjeg Bijenala u Veneciji, koji je osmislila i u prostoru „Arsenala“ postavila kustoskinja Ćećilija Alemani, ponovo je skrenuo pažnju javnosti na umetnicu Simon Li kao ovogodišnju dobitnicu te veoma prestižne nagrade. Posvećena i dosledna u radu, te i krajnje precizna u referencama na fragmente kultura „Crnog Atlantika“, Simon Li je pozive da jedna njena skulptura, zajedno sa kolografijama kubanske umetnice Belkis Ajon, otvori ulaz u „Arsenale“ i definiše tok glavne izložbe, kao i da istovremeno nastupi u američkom paviljonu, iskoristila da nastavi projekat preispitivanja istorije predstavljanja afričkog umetničkog, arhitektonskog i intelektualnog nasleđa u masovnim medijima i na izložbama kasnog kolonijalnog perioda, za koji je nekoliko godina ranije već dobila „Hugo Bos“ nagradu, kao i izložbu u njjujorškom „Gugenhajmu“. Spoljašnjost američkog paviljona transformisala je po uzoru na izgled afričkih paviljona na Kolonijalnoj izložbi u Parizu 1931, i to posebno Kameruna i Togoa, tada podeljenih između britanskih i francuskih kolonijalnih vlasti, kao i tada još uvek belgijskog Konga. U tom ambijentu izložila je svoje skulpturalne, video i druge radove koji su skoro tri decenije sistematski hibridizovali kulturna nasleđa, uključujući u taj proces, na primer, materijale koji su tipični za primenjenu umetnost u Kongu i Gabonu, kao i karakteristike vernakularne arhitekture Batambariba plemena iz Togoa i Musgum plemena iz Čada, kao i lik popularne glumice i pevačice Zendaje, kao i teorije kritičke fabulacije Sadije Hartman. Vođeni utiscima koje su stekli na prvi pogled, mnogi posetioci ovogodišnjeg američkog paviljona u Veneciji kao neposrednu reakciju imali su asocijaciju na Pikasove radove koji su bili inspirisani afričkim plastičkim nasleđem, nastali pre punog veka. Ako se u slučaju Pikasa radilo o aproprijaciji formalnih i materijalnih principa u tradicionalnoj i, u velikoj meri, ritualnoj praksi pripadnika naroda koji su bili starosedelački u prostorima tadašnjih francuskih i belgijskih kolonija, u slučaju Simone Li to je postupak reaproprijacije, to jest vraćanja tih praksi u kontekst kultura globalnog juga, u okviru kojih se ona odredila projektom koji je za cilj imao „kreolizaciju formi“.
