UTORAK, 17. MAJ U 20.00
MALA SALA
Razgovor sa Božidarom Zečevićem, autorom knjige
Između 1916. i 1920. godine, u Parizu, u maloj sobici na Monparnasu, Slavko Vorkapić i Boško Tokin zameću klice srpske filmske avangarde. Vorkapić će kasnije postati jedan od najuticajnijih montažera u Holivudu,a ujedno i autor, zajedno sa Robertom Florijem prvog američkog ekspresionističkog filma iz 1928 godine: Život i smrt holivudskog statiste 9143, a Tokin teoretičar filma i pokretač prve filmske revije u Srbiji, Kinofona, 1921. godine. Knjiga Božidara Zečevića koja se 2013. godine u izdanju Udruženja filmskih umetnika Srbije pojavila pod naslovom "Srpska avangarda i film 1922-1932" polazi od te tačke da bi na veoma precizan način opisala i u teorijskom i istorijskom smislu kontekstualizovala i protumačila mnoga kasnija međusobna prožimanja književnih, likovnih i filmskih avangardnih stremljenja kod nas. Autorski tekst Božidara Zečevića dopunjuje i izbor tekstova srpskih pisaca o filmu i onih koji su inspirisani filmom u tom periodu. To su teorijski spisi kao što je Tokinov „Pokušaj jedne filmske estetike“ (1920), Vinaverova „Poetika kinematografa“ (1920), Poljanskov „Film i budućnost čovječanstva“ (1921), i književni poput de Bulijevog „Doktora Hipnisona ili tehnike života“ (1923), odlomaka iz Krakovljevih „Krila“ (1922), Tokinovih „Terazija“ (1932), kao i njegovih „Kinematografskih pesama“ (1924).
